Εμείς τον αποχαιρετούμε, με μια ανάδρομη στην επαγγελματική του πορεία στον Πανσερραϊκό και με τα δικά του λόγια, προς τους φιλάθλους, ως φινάλε σε μια σπουδαία πορεία.
Ο Γιάννης Τζιντζής, θα κλείσει τα 61 του χρόνια σε λίγες μέρες στις 19 Μαρτίου. Ήταν «διπλός πράκτορας», λόγω της επαγγελματικής ενασχόλησης των γονιών του με την Σουηδία. Μετανάστευσε και ο ίδιος στα σχολικά του χρόνια, επέστρεψε για λίγο στην εφηβεία του και ξαναγύρισε για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Το ποδόσφαιρο και η φυσιοθεραπεία ήταν οι μεγάλες του αγάπες. Κατάφερε να τα συνδυάσει και να πετύχει σημαντικά πράγματα στην καριέρα του, μέσα απο τον αθλητισμό.
Γιάννης Τζιντζής:
Εκκίνηση με…Ακρόπολις!
Ο Πανσερραϊκός είναι όλη μου η ζωή επαγγελματικά, όμως μετά τις σπουδές μου το 1983, βρέθηκα για δυο σεζόν στην Σουηδική Ακρόπολις Στοκχόλμης. Εμπειρία κι αυτή σε διαφορετική φιλοσοφία, για λίγο όμως. Έπειτα κατέβηκα στην Ελλάδα για τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και το 1989 βρέθηκα στον Πανσερραϊκό. Αυτό ήταν…φτάσαμε μέχρι το 2021!
Τρεις δεκαετίες Πανσερραϊκός…
Συστηθήκαμε με τον Πανσερραϊκό τις τελευταίες καλές χρονιές της ομάδας στις αρχές τη δεκαετίας του ’90. Πρόλαβα να ζήσω εμπειρίες Α΄Εθνικής και ήμουν πολύ χαρούμενος, διότι ήθελα να δουλέψω και πέτυχα πολύ καλούς παίκτες και καλό ποδόσφαιρο! Διαλέγω σίγουρα την δεκαετία αυτή ως την πιο ωραία για μένα, διότι θυμάμαι που παίζαμε πολύ καλά! Λέω λοιπόν οτι η αίσθηση που μου άφησε εκείνη η εποχή είναι: πως τότε παίζαμε μπάλα για να κερδίσουμε, ενώ τώρα σκεφτόμαστε πιο αμυντικά και με όχι τόσο επιθετική αγωνιστική διάθεση.
Έχω ζήσει τα πάντα με την ομάδα μας. Ασφαλώς χρονιές που είχαμε υψηλούς στόχους και κερδίζαμε ήταν αλλιώς, χαρούμενες. Οι χρονιές με ανόδους είχαν μια γοητεία, επιστρέφεις άλλωστε… και μένουν πάντα χαραγμένες στις μνήμες όλων. Και οι κακές σεζόν με τους υποβιβασμούς μένουν, όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Τα καλά φυσικά τα κρατάς πιο ψηλά, τα άσχημα τα ξεχνάς, αλλά όλα τα έχω ζήσει έντονα και ξεχωριστά. Τα έχω όλα στο μυαλό και την καρδιά μου.
Βελίτσκοφ και Ταμπόρσκι οι κορυφαίοι!
Απο ποδοσφαιριστές με ποιότητα ξεχωρίζω σίγουρα τον Βελίτσκοφ! Ήταν κορυφαίος μέχρι να τραυματιστεί και μπορώ να πω οτι τα εντός έδρας ματς κυρίως τα κέρδιζε μόνος του. Θα μπορούσε άνετα να αγωνιστεί στις μεγάλες ομάδες της χώρας μας.
Επίσης θυμάμαι οτι ο Τσιφούτης ήταν ένας πολύ καλός παίκτης και το απέδειξε, παρά τον τραυματισμό του. Θα μπορούσαν να εξελιχθούν καλύτερα ενώ ήταν μεγάλα ταλέντα, ο Αλέκος Μουτίδης και ο Χαριζάνης Καρυοφύλης, που είχε το σοβαρό τροχαίο όταν αγωνιζόταν στον Πύργο με τον Πανηλειακό.
Απο προπονητές θα πω χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιους, τον Ταμπόρσκι! Ήταν και αυτό που λέμε coach, μπορούσε να αλλάξει την ροή ενός αγώνα. Ήταν καλός στην διαχείριση. Το ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα τότε, ήταν θεαματικό.
Εντυπωσιακός ο Τζόλε!
Απο τους ποδοσφαιριστές των άλλων ομάδων, είχα την τύχη να δω τον σπουδαίο Ντέταρι που ήρθε αργότερα και ως προπονητής στην ομάδα μας. Εξαιρετικός χαρακτήρας αλλά νομίζω δεν είχε ξεπεράσει τότε, τον ποδοσφαιριστή μέσα του, για να κάνει την μετάβαση ως προπονητής. Πολύ καλός και ο Βαζέχα αλλά τρομερή εντύπωση μου έκανε ο Τζόρτζεβιτς, που έπαιζε με δυο τεχνητά μοσχεύματα στους χιαστούς (είχε δυο επεμβάσεις το 1997 και το 2004). Είχα την τύχη μέσω ενός φίλου να τον ξέρω πριν γίνει πολύ γνωστός και αγωνιζόταν στον Πανηλειακό απο την Γ’ Εθνική, μετά την πορεία του, την είδαμε όλοι!
Δέθηκα με τους συνομήλικους ποδοσφαιριστές
Στο ξεκίνημα της καριέρας μου στον Πανσερραϊκό και όπως ήταν φυσιολογικό, με τους παίκτες που ήμασταν πάνω-κάτω ίδια ηλικία, δέθηκα παραπάνω και δημιούργησα καλές φίλιες, με ποδοσφαιριστές, όπως ο Αϊβαζίδης, ο Μαυρίδης, ο Κωνσταντινίδης ή και μικρότερους ηλικιακά. Μετά περνώντας τα χρόνια λογικό είναι να μεγαλώνεις και να μην ταιριάζεις απόλυτα, έρχεται το λεγόμενο χάσμα.
Στιγμές σαν το 4-9 και το 2-7 δεν ξεχνιούνται!
Είχαμε κατά διαστήματα καλές ομάδες, όπως και την χρονιά που ανεβήκαμε το 2007/08 ή και την δεύτερη φορά με τα play off ή θα θυμηθώ την χρονιά των μπαράζ στην Αθήνα. Όμως η φουρνιά του προπονητή Γαβριηλίδη που είχε καλούς παίκτες, όπως ο Αντεμάρ και κατάφερε να γίνει ίσως η πιο θεαματική σε γκολ ήταν ξεχωριστή! Αξέχαστες είναι οι νίκες με 9-4 στην Λειβαδιά και στο Άργος με 7-2 εκείνη την χρονιά! Αυτή η ομάδα ήταν καλή, προχώρησε μια διετία και είχε προδιαγραφές αλλά δεν πήρε την άνοδο το 2000.
Και οι 7 ήταν…πρόεδροι!
Έχω διανύσει μια ποδοσφαιρική διαδρομή με 7 διαφορετικούς προέδρους… Ξεκίνησα τα πρώτα χρόνια της Α΄ Εθνικής με τον Γιάννη Καραντινίδη, μέχρι και τις διαδοχικές πτώσεις της ομάδας στην Γ΄κατηγορία, όπου τον διαδέχθηκε ο Σπύρος Κούτλας, που είχε φτιάξει μια εξαιρετική ομάδα που έμεινε αδικημένη για το ταλέντο της, στα μπαράζ του 2000. Έπειτα ήρθε ο αήμνειστος, Πέτρος Θεοδωρίδης και οι επιτυχίες της νεότερης ιστορίας του Πανσερραϊκού, ωραίες αναμνήσεις. Ύστερα, ήρθε η διάδοχη κατάσταση με τον Παναγιώτη Χαλκίδη και τον Χρήστο Κοράκη στα δύσκολα χρόνια και τώρα η μετάβαση με τον Νίκο Κατσαβάκη και τη νέα ΠΑΕ του Τάσου Καζία, με σταθερότητα και όνειρα, σε μια σεζόν χωρίς επίσημο ματς, ακόμη δυστυχώς.
Το μόνο που θα πω γενικά, είναι οτι η φιλοσοφία των Ελλήνων προέδρων συνοψίζεται στη νίκη. Φυσικά όλοι αυτό θέλουμε αλλα στον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο υπάρχουν και η ήττα με την ισοπαλία. Ε, εκεί οι πρόεδροι μας, θέλουν οι ομάδες τους μόνο να κερδίζουν. Εκνευρίζονται με την ήττα υπερβολικά ενώ θεωρώ οτι δεν επιβραβεύουν όσο πρέπει τις νίκες και τις επιτυχίες. Επίσης δεν μου αρέσει να μην αμείβονται οι επαγγελματίες του χώρου μας, όταν μια ομάδα δεν πετυχαίνει στο τέλος μιας σεζόν τον στόχο της. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Έχω ζήσει σοκαριστικούς τραυματισμούς!
Απο το ’89 έως σήμερα έχω ζήσει πολλούς τραυματισμούς ως μέλος του ιατρικού επιτελείου και φυσικά πολλές αποθεραπείες παικτών. Οι πιο λυπηρές στιγμές που μου έχουν μείνει είναι οι περιπτώσεις των τραυματισμων του Δημήτρη Ορφανού με ρήξη πρόσθιου-οπίσθιου χιαστού και κατάγματος κνήμης-περόνης. Ο παίκτης επέστρεψε αλλά δεν ήταν ποτέ το ίδιο ταλέντο. Το ίδιο κακή στιγμή έζησε και ο Γιώργος Παπαδόπουλος που τον εκτροχίασε ή ο Κώστας Χατζηδρόσος με ρήξη πρόσθιου χιαστού και πλαγίου συνδέσμου. Υπάρχει ένας ύπουλος τραυματισμός, η ρήξη έξω οπίσθιας γωνίας του γόνατος, κάτι τέτοιο παραλίγο να πάθει και ο Τσιμίκας, στον τελευταίο του τραυματισμό αλλα μέσα στην ατυχία του, πειράχτηκαν μόνο οι σύνδεσμοι.
Η αποθεραπεία θέλει υπομονή…
Στους τραυματισμούς, υπάρχει μια συγκεκριμένη αλληλουχία καταστάσεων και συναισθηματων που πρέπει να υπομείνει ο αθλητής και τα ζεις κι εσύ μαζί του, ως ο πρώτος άνθρωπος, που τον επιβλέπει για να επιστρέψει. Απο το αρχικό σοκ και την απώλεια της υγείας και κατά συνέπεια των αγώνων, έρχεται η θλίψη για το συμβάν, αλλά μετά τις επεμβάσεις στον ένα μήνα, σχεδόν όλοι πεισμώνουν και ξεκινούν την δουλειά. Δεν είναι μόνο η σωματική επιβάρυνση των τραυματισμών αλλά και η ψυχολογική. Πρέπει η επιστροφή να γίνει μεθοδικά και σταδιακά. Στους χιαστούς πρέπει να περιμένεις. Το εξάμηνο είναι στάνταρ.
Παλιά δεν γνωρίζαμε πολλά και δεν είχαμε τα κατάλληλα διαγνωστικά εργαλεία και βιαζόμασταν όπως και όλοι, παίκτες, ομάδα για να επανέλθουν οι ποδοσφαιριστές. Τώρα υπάρχει γνώση και υπομονή. Επίσης άλλο η αποκατάσταση σε ομάδες της Αγγλίας που έχουν όλα τα μέσα στην διάθεση τους και άλλη στην Ελλάδα. Η συναναστροφή μου με τους γιατρούς, μου έδωσε μεγάλη εμπειρία διότι πήρα γνώσεις απο τις διαγνώσεις τους.
Ακόμα γελάμε με τα «μαλλιά» του Λάμπρου Ιωάννου…
Πολλοί δεν το ξέρουν αλλά έκανα πολλές πλάκες και είχα συμμετοχή σε αστεία περιστατικά, στα αποδυτήρια. Θυμάμαι δυο χαρακτηριστικά σκηνικά, ένα πιο παλιό στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 με τον Τσιμπλίδη, που έκανε τράκα…σαμπουάν και δεν μου άρεσε, οπότε του έβαλα μια μέρα μενθόλη, που είναι έντονη η αίσθηση της και με κατάλαβε αμέσως φωνάζοντας οτι το έκανα εγώ.
Το άλλο περιστατικό είναι πρόσφατο, με τον γυμναστή που είχαμε επι Διλμπέρη, τον Κύπριο, Λάμπρο Ιωάννου. Λόγω της δουλειάς γνωρίζω να κάνω έλαια, και έδινα διάφορες θεραπείες, στον Λάμπρο λοιπόν, έδινα ένα για τα μαλλιά του, επειδή είχε αραίωση και αυτό το γνώριζαν οι ποδοσφαιριστές. Κάποια στιγμή έλειψε για ένα σεμινάριο 15 ημερών στην πατρίδα του. Γυρνώντας, του λέω, τώρα θα γελάσουμε πολύ. Μάζεψα τους ποδοσφαιριστές και τους ανακοινώσα οτι το έλαιο μου για τα μαλλιά αποδίδει…και εμφανίστηκε ο Λάμπρος με μια περούκα «Μαρσέλο» της Ρεαλ! Καταλαβαίνεις οτι έγινε μεγάλος χαβαλές.
Η «θεραπεία» για μια πετυχημένη χρονιά!
Η ποδοσφαιρική ποιότητα των παικτών και του επιτελείου, είναι αυτή κρίνει μια επιτυχημένη χρονιά, ενώ η καλή προετοιμασία είναι το βασικό συστατικό για μια σεζόν χωρίς τραυματισμούς!
Είναι καλή η φετινή ομάδα
Εάν τελικά παίξουμε, το πρόγραμμα θα είναι πολύ επιβαρυντικό. Δύσκολα να αποφευχθεί το Τετάρτη-Κυριακή. Είναι πρωτόγνωρο για όλους, σίγουρα ο νεαρός οργανισμός έχει μεγαλύτερες αντοχές και ο μεγάλος δεν ανταποκρίνεται το ίδιο γρήγορα. Μετά απο την διαδικασία θα προκύψουν θέματα, πιστεύω και αυτό θα είναι επίπονο, πρώτα για τα παιδιά και μετά για την διαχείριση των ομάδων. Χρειάζεται μεγάλο ρόστερ για να υπάρχει η απαραίτητη ξεκούραση. Πάντως ειμαστε σε καλή κατάσταση και με καλή δουλειά θα αποδώσουμε. Το έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν με Κοκότοβιτς για παράδειγμα, όταν ήμασταν έτοιμοι στα play off και ανεβήκαμε!
Αυτή η ομάδα έχει καλές προϋποθέσεις αλλά δεν την έχουμε δει ακόμα να παίζει. Ότι γίνεται μέχρι στιγμής, είναι προς την σωστή κατεύθυνση.
Η επόμενη μέρα του Γιάννη Τζιντζή
Είναι πολλά τα χρόνια μου στην ομάδα και στο ποδόσφαιρο. Αυτό ήθελα όμως πάντα. Να συνδυάσω την φυσιοθεραπεία με το ποδόσφαιρο και τα κατάφερα. Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς αυτό. Η φετινή αποχή λόγω της καραντίνας με βοήθησε εν μέρη, για να δω πως είναι μόνο με τις φυσιοθεραπείες, χωρίς την ομάδα. Δεν έχω τελειώσει ακόμη, με τον αθλητισμό πιστεύω, αλλά ήρθε η ώρα να δω τον Πανσερραϊκό απο την κερκίδα.
Νόμιζα οτι δεν θυμάμαι και πολλά…αλλά τελικά τα θυμήθηκα μια χαρά όλα!
